Nowa nowina ;P

LittleKoala

No w końcu Pani Admin, starsza rangą, jak by nie patrzeć.

Arletta

Jestem matką tego forum xD

LittleKoala

Królową-matką?

Arletta

Tak!

LittleKoala

I wszyscy jesteśmy Twoimi dziećmi! Jeee!

HoneyM

Arluś, jesteś jak królowa mrówek. Niezwykle płodna ;p

LittleKoala

A to już trzeba Paula spytać ;)

HoneyM

O Jezu

LittleKoala

Ty zaczęłaś

Arletta

Ja wam kocham jak swoje dzieci, my z Paulem jeszcze nie mamy.

LittleKoala

Jak coś to ja chcę być chrzestną

Arletta

Spoko

.

LittleKoala

Od bidy nawet chrzestnym mogę być

Szalony-Rolkarz

Od mojego ślubu z Georgem miną 4 września dwa lata. Teraz znajdujemy się od pewnego czasu w separacji i nie wiem, czy kiedykolwiek będzie tak, jak było. Nadal go kocham, ale to nie jest ta sama miłość, którą darzyłam go przedtem. Chciałam do niego wrócić, bo był czas, kiedy jeszcze mogliśmy to wszystko naprawić. Przypomniałam sobie wszystko, co razem z nim przeżyłam i zauważyłam, że to nie on, ale ja zaliczyłam diametralną zmianę w swoim życiu.
Nikt nikogo w naszym związku nie podejrzewa o zdradę, ale oboje wiemy, że w naszych życiach pojawili się inni ludzie, którzy doskonale zastępują nam własną obecność.
Nigdy nie będę żałowała tego, co zrobiłam, bo to było najlepsze, co przytrafiło mi się w życiu. Tęsknię za nim, ale już nic nie poradzę. Tęsknię w tym momencie, a za pięć minut już nie…

[Pamiętam nasz ślub. Ja, Agnieszka, jej siostra i jeszcze nasza koleżanka. Odstroiły mnie w kieckę mojej mamy, a rolę George’a grał jakiś misiek. Były zdjęcia; moja mama tak się z nas śmiała, że poszła do babci, bo myślała, że zaraz jej brzuch pęknie.
Po tym wszystkim były duże chipsy i opisywanie wszystkiego na forum.
Tak to wyglądało naprawdę…]

Miłość, o której George mówił i śpiewał była moim mottem i myślałam o niej zawsze, kiedy coś robiłam. Jego nie ma, a wielka miłość zamieniła się w nienawiść. To, co kiedyś chciałam naprawić, teraz pozostawiam takie, jakie jest, przechodząc obojętnie…

To małżeństwo nauczyło mnie życia. Dla mnie było i jest prawdziwe. Żyjąc w wyimaginowanej rzeczywistości jest się szczęśliwszym.

Zastanawia mnie tylko, czy to wszystko to tylko skutki uboczne dojrzewania, czy choroba psychiczna…

DollyRocker

Skutki uboczne dojrzewania, a raczej - marzeń o prawdziwej miłości. Przechodzi z czasem.

W mojej wyobraźni żyją trzej kumple, mają się całkiem dobrze, chociaż ostatnio - w skutek pewnych wydarzeń - przyblakli.

Mogę więc powiedzieć, że wiem, o czym mówisz, mimo że nigdy nie marzyłam o byciu z idolem (tete miłostki, które miałam w wieku dziesięciu lat się nie liczą).